Wildplakken is van alle tijden. Volgens goed Nederlands gebruik was het dan ook al jaren verboden en volgens even gebruikelijke logica was het aantal "wild geplakte" reclames groter dan ooit. Veel gemeentes zagen dat na verloop van tijd zelf ook in en ging toch maar over op zaken als wildplakzuilen, wildplakmuren, wildplakborden en dergelijke.
Vaak zijn er wel restricties en mag je er bijvoorbeeld geen commerciële reclame opplakken. Maar ja, dat is een grijs gebied. Bij het maken van wat naamsbekendheid waar je niet voor betaald krijgt stuit je direct al op een behoorlijk grijs gebied. Het zal daarom allemaal wel zo'n vaart niet lopen. En wildplakken is wildplakken, nietwaar.
Dit soort reclame valt in de categorie van de guerillamarketing, ofwel een vorm van marketing die weinig geld kost, die snel te realiseren is en in het algemeen ook van korte duur is omdat het door een collega guerillamarketeer weer ongedaan wordt gemaakt.
Overigens kan het, mits opvallend genoeg opgezet, nog best effectief zijn ook. Maar plak geen sticker op een wildplakzuil. Hij zal niet erg opvallen. Een A0 formaat poster is eigenlijk wel het minimum. Dat mag een slechte kwaliteit papier zijn want uw poster zal toch geen lang leven beschoren zijn.
Voor het werken met eflappen is het de vraag of het werkt. Hoewel, hoeveel mensen met een mobiel met de juist app zouden een qr-code van een een halve bij een halve meter kunnen weerstaan?
Spreken deze oplossingen u niet zo aan? Via gespecialiseerde bedrijven kunt u volkomen legaal net zoveel posters laten plaatsen als u maar wilt. Met slechts één restrictie en dat is uw portemonnee. Deze bedrijven hebben het wildplakken min of meer gelegaliseerd, meestal in overleg met de gemeente waarbij exclusiviteit gewaarborgd is.